الگو سازي ميدان شهري ايراني اسلامي نمونه موردي ميدان امام حسين

تشنه كامي شهرهاي ايراني امروز به هويت، يكي از واقعيتهاي محسوسي است كه در پي ولع تجربه مدرنيته كه از نه دهه پيش آغاز شد، بروز كرده است. ابتلايات ناشي از ماشينيسم كه بر تضعيف بنيادهاي زيست اجتماعي دامن ميزند، حضور پياده در فضاي شهري را و كمرنگ و زمينه حضور سواره را قوت بخشيده است؛ از اين رو، عمده گره‌هاي شهري در قالب فلكه‌ها به وجود آمده و ميدان‌ها قرباني اين تحول شده اند. سازمان فضايي شهر ايراني پس از اسلام به گونه اي بنيادين متفاوت از شهر قبل از اسلام شكل مي گيرد. اين تفاوت كه ناشي از بينش و فهم جديد مسلمانان نسبت به جامعه و نقش افراد در آن است، سازمان متفاوتي از شهر را كه داراي تفاوتهاي بنيادي و ماهيتي با آنچه در ايران باستان به عنوان شهر خوانده مي شد، دارد.بنابراين در اين تحقيق با ارزيابي الگو‌هاي اسلامي ميدان امام حسين(ع) بر پايه مؤلفه‌هاي سازنده فضاي شهري با رويكرد ايراني اسلامي پرداخته است. روش تحقيق پژوهش حاضر باتوجه به ماهيت موضوع، از نوع كيفي و بر اساس هدف از نوع ارزيابي بوده و رويكرد آن ارزيابي وضع موجود بر پايه تحليل محتواي داده‌هاي به دست آمده از دو روش ميداني و تاريخي است. با توجه به معيارهاي ارزيابي در نظر گرفته شده، نتايج پژوهش نشان در اين ميدانهاي الگوي مبتني بر نفي طبقات اجتماعي، برابري حقوق شهروندان، طبيعت پسندي و اهميت زندگي جمعي با ويژگي هايي چون تداوم هويت تاريخي، رعايت ويژگي‌هاي اقليمي و زيبايي شناسي ايراني توانست الگويي جديد را به جهان عرضه كند كه در عين اشتراك سازمان فضايي آن، با شهر و فضاهاي شهري مسلمانان در نقاط ديگر جهان، داراي ويژگي‌هاي اختصاصي شهر اسلامي ايران نيز شناخته شود .