معماري دموكراتيك

آدمي كه همان متحرك مختار است و در انتخاب جهت و چگونگي حركت آزاد، براي گزينش و حركت در هر لحظه، نيازمند حضور انديشه است. از آنجا كه تبادل انديشه ميتواند بر جهت گيري ذهن و به دنبال آن بر حركت او تأثير بگذارد، رابطه دموكراتيك اهميت مييابد. زبان و گفتگو و بالطبع، فضاي مناسب اين امر، به مثابه عناصر كليدي دموكراسي در نظر گرفته مي‌شود، چراكه انسان‌ها موجوداتي زباني هستند و اين زبان خودش را در گفتگو متجلي مي‌كند. زبان به انسان‌ها قدرت كشف يكديگر را مي دهد و از آن جا كه زبان در فضاي عمومي خود را به خوبي نشان مي دهد، پس در فضاي عمومي آدميان مي توانند به شكل برابر و آزاد با يكديگر وارد گفتگو و تعامل شوند؛ بنابراين دموكراسي كه يكي از بارزترين رويكردهاي اجتماعي معاصر شناخته مي شود، به مانند يك الگوي رفتار ساز، شهر و اجزاي آن را دامنه تأثير خود قرار مي‌دهد و فضاهاي جمعي به عنوان حلقه واسطه ميان محيط اجتماعي و محيط كالبدي، تجلي عيني دموكراسي در تنظيم رابطه فرد و اجتماعند. درك اين موضوع كه چه فرآيندهاي معمارانهاي به توليد فضاي دموكراتيك منجر مي شود، رهيافت ما در تعيين جايگاه دموكراسي به عنوان رويكردي كيفي و مردمي بود. از همين رو با بررسي چهار عامل فضا، زمان، حركت و هندسه به عنوان عوامل اصلي شكل دهنده معماري، دامنه تأثيرات هر يك در ايجاد فضاي دموكراتيك بررسي شد كه آشكاركننده نقش متمايز دموكراسي در توليد و تكوين فضاي جمعي ايده آل است.