بررسي معماري عمارت عين الدوله

معماري ايراني كه ابتدا در محدوده ي فلات ايران و سپس در حوزه نفوذ فرهنگ ايراني شكل گرفت، همچون همه ي معماري هايي كه ريشه در فرهنگ بومي دارند، به اقليم توجه داشته و تا پايان دوره ي قاجار آثار با ارزشي از خود به جا گذاشته است. مصالح ساختمان ها، علاوه بر توانايي هاي سازه اي و توجه به مسائل اقتصادي و تأمين مصالح از نقاط نزديك، بهترين شكل بهره برداري از انرژي محيط بري را نشان مي دهند. فضاهايي كه به طور مشخص به دليل ويژگي هاي اقليمي شكل گرفته اند مانند اتاق كرسي، زمستان نشين، سردابه و اقليم در آنها موضوع اصلي بوده است. در دوره سلطنت ناصرالدين شاه تا پايان حكومت سلسله قاجار سبكي در معماري آغاز مي شود كه التقاطي از معماري بومي و معماري غربي مي باشد. هنر معماري اين زمان با مقايسه با دوره ي صفويه بسيار ضعيف شمرده مي شود. عمارت عين الدوله درزمان قاجار ساخته شده است. معماري عمارت عين الدوله تلفيقي از معماري اسلامي و غربي مي باشد. پلان اين عمارت نشان دهنده گرايش به سادگي نسبت به معماري ايران باستان مي باشد. ستون هاي عمارت مويد الهام از سبك باروك مغرب زمين است. سر در ورودي بنا سنتوري است كه بازهم نشات گرفته از معماري مغرب زمين است. با توجه به نازل بودن طراحي و مصالح بكاررفته نتيجه گيري مي شود كه معماري عمارت عين الدوله مانند اكثر معماري هاي ديگر دوره قاجاريه كيفيت پائين تري نسبت به دوره هاي گذشته دارد.