رژنراسيون هدايت شده در ترميم عصب به وسيله ي تجويز موضعي فاكتور رشد شبه انسوليني يك در رت هاي ديابتي القا شده با استرپتوزوتوسين

هدف: ارزيابي تاثير موضعي فاكتور رشد شبه انسوليني I (IGF I) بر روي بازيابي عملكرد عصب محيطي در بيماران ديابتي . طرح مطالعه: مقاله ي پژوهشي حيوانات: در اين مطالعه 60 قطعه موش نر سالم نژاد ويستار كه به صورت تصادفي به چهار گروه تقسيم و هر گروه به سه زير گروه پنج تايي تقسيم شدند، مورد استفاده قرار گرفت. روش كار: در گروه برش عصب (TC) ، عصب سياتيك چپ قطع شد و انتهاهاي عصب قطع شده به عضلات مجاور تثبت گرديد. در گروه تيمار در نقيصه به وجود آمده توسط هدايت كننده سيليكوني (لوله ي سيليكوني) پل زده شد (SIL/IGF) و با 10 ميكروليتر IGF پر گرديد (100 نانوگرم بر كيلوگرم). در گروه گرفت سيليكوني (SIL)، گرفت تنها با بافر فسفات سالين پر شد. در گروه SHAM عصب سياتيك در معرض ديد و دستكاري قرار گرفت. نتايج: فيبر هاي عصبي رژنره شده در هفته هاي 4، 8 و 12 بعد از عمل مورد مطالعه قرار گرفتند. تست هاي رفتاري، مطالعه عملكرد عصب سياتيك، حجم عضله گاستروكنيموس ( عضله دو قلو) و شاخص هاي مورفومتريك تاييد كننده سرعت بهبود آكسون رژنره شده در گروه SIL/IGF نسبت به گروه SIL بود (05 /0 p ). بكارگيري لوله سيليكوني همراه با IGF I ، باعث سرعت بخشي در بهبود عملكرد و شاخص هاي مورفومتريك عصب سياتيك در رت هاي ديابتيك شد. نتيجه گيري و كاربرد باليني: مطالعه ي حاضر نشان دهنده ي سرعت بخشي در بهبود عمل كردي عصب سياتيك قطع شده توسط كاربرد موضعي I IGF است.