بررسي مفهوم بازارگرايي سبز در سازمان و ارائه الگويي براي بررسي عملكردهاي آن

پويايي در محيط هاي كسب و كار كه به دليل بروز عواملي چون رشد اقتصادي يا سقوط آن، فزوني و شدت رقابت، جهاني سازي، و نوآوري هاي تكنولوژيكي به وجود آمده است، قابليت مديران رده بالا را در درك به موقع و پاسخ صحيح به اين تغييرات به چالش كشيده است. ناتواني در درك به موقع تغييرات و پاسخگويي سريع به آن ها به افول شركت ها منجر مي شود. بازارگرايي مفهومي است كه به رفع اين چالش ها پاسخ مي دهد، چرا كه از يك سو به جمع آوري اطلاعات درباره نياز و خواسته هاي مشتريان و قابليت هاي رقبا تمركز دارد و از سوي ديگر با بكارگيري و استفاده از منابع سازمان و يگپارچگي بخش هاي درون سازمان به ايجاد بيشترين ارزش براي مشتريان منجر مي شود. از سوي ديگر امروزه جنبش بازاريابي سبز به شكلي گسترده مورد توجه سازمان ها و مصرف كنندگان قرار گرفته است كه مي تواند به عنوان يك مزيت رقابتي پايدار براي سازمان محسوب شود. سازمان ها باتوليد محصولات دوستدار محيط زيست به دنبال كسب مشروعيت اجتماعي، درحالي كه مصرف كنندگان به دنبال تأثيرگذاري در بينش جامعه به مسايل زيست محيطي هستند. توانايي شركت در بكارگيري سياست هاي بازارگرايي در عمل بستگي به شرايط كاركنان آن دارد. بازارگرايي چه به عنوان يك فرهنگ چه به عنوان يك رفتار، نمي تواند بدون تعهد سازماني، رفتار شهروندي سازماني، رضايت كاركنان و ديگر مولف هاي مربوط به كاركنان بروز كند. ونه تنها مديران رده بالا بلكه كاركنان درون سازمان نيز بايد از اين تعهد برخوردار باشند. مطالعه حاضر ابتدا به بررسي مطالعات و رويكردهاي پيشين درباره بازارگرايي و بازاريابي سبز پرداخته سپس مدلي براي آن به منظور مفهوم سازي و بهبود بازارگرايي سبز ارائه مي دهد.