تاثير مديريت دانش بر خلاقيت و نوآوري كاركنان سازمان ها

امروزه با پيچيدگي رقابت، نوآوري به عنوان يكي از مزيت هاي اصلي براي حيات شركتها محسوب ميشود. در حال حاضر، مديريت دانش و مديريت كارآفريني يك مفهوم جديد و پرطرفدار محسوب مي شود و فرآيندي است كه به سازمان كمك مي كند تا حالت هاي بدون ساختار در سازمان را شناسايي، انتخاب و تخصص هاي مهمي را كه قسمتي از حافظه سازمان هستند و معمولا سازماندهي، توزيع و منتقل نمايند. دانش به عنوان يك منبع ارزشمند استراتژيك و دارايي مطرح مي شود كه نيازمند مديريت است. اگر به اين شرايط رقابت شديد موجود در بازارهاي جهان را نيز اضافه نماييم، اهميت مديريت كردن دانش هاي سازمان به عنوان يك مزيت رقابتي در اقتصاد دانش محور كنوني دو چندان مي شود. ظهور نوآوري دانش نه تنها سازمانها را قادر ميسازد نسبت به رقبا مزيت رقابتي به دست آورند بلكه ابزارسودمندي را براي ارتقاي عملكرد سازماني ارائه مي كند. درواقع مديران و سياستگذاران سازماني دريافته اندكه نوآوري موفق نوآوري دانش مدار است. «آميدون» نوآورري دانش را اين گونه تعريف مي كند: ايجاد، توسعه، تبديل و كاربرد افكار جديد در قالب كالاها و خدمات قابل فروش كه موجب موفقيت سازمان ها، اعتبار اقتصاد يك ملت و پيشرفت و ترقي يك جامعه مي شود. هر سازماني تلاش مي كند از فرصت هاي ارائه شده توسط مديريت دانش نظير روش هاي كسب، همانندسازي و تسهيم اطلاعات در نوآوري استفاده كند. در اين مقاله ضمن تشريح مفاهيم نوآوري به موضوع مديريت دانش و نقش آن در نوآوري سازماني پرداخته و فرآيندها واستراتژي هاي مديريت دانش را با جمع آوري از مقالات داخلي و خارجي ديگر در زمينه نوآوري بيان كرده است.