توسعه اجتماعي و سالمندي جمعيّت: بحران يا فرصت بررسي ابعاد جهاني سالمندي جمعيّت و توسعه اجتماعي

امروزه توسعه يافتگي و شاخص هاي توسعه انساني، اقتصادي و اجتماعي يكي از مناسب ترين و فراگيرترين ملاك هاي ارزيابي كارايي و تعادل ساختاري جوامع است. رشد شاخص هاي توسعه، بيشتر نيازمند اصلاح ساختارها و ايجاد بسترهاي ضروري توسعه است كه در كنار معيارهاي جهاني و عام نسبت به ويژگي هاي هر يك از جوامع متفاوت است. شناخت بسترهاي موجود در جامعه، نيازمند بررسي اوضاع جاري و نقاط ضعف و قوت شاخص هاي توسعه در مكان هاي گوناگون است. توسعه اجتماعي، در پي بهبود وضع اجتماعي افراد جامعه است و براي تحقق اين هدف، شناختن و روي آوردن به يك نگرش، آرمان و اعتقاد مطلوب تر كه بتواند پاسخگوي مشكلات اجتماعي باشد، ضروري است. براين پايه، اين نوشتار نيز با هدف تحليل وضع موجود به لحاظ توسعه يافتگي اجتماعي، به بررسي سالمندي جمعيّت به عنواني شاخصي اجتماعي از توسعه جامعه، سعي بر بيان تصويري كلي از اين وضعيت دارد، تا بتوان بر مبناي آن بسترسازي هاي معين براي اين شرايط را شناسايي و راهكارهايي براي بهبود آن ها بيان نمايد.