تبيين الگوي بهينه مديريت روستايي در ايران

مديريت روستايي ايران در طول تاريخ فراز و نشيب هاي متعددي داشته است. تا زماني كه دولت مركزي در روستاها حضوري نداشت، اداره امور روستاها عمدتا توسط مالكان و نمايندگان آنها انجام مي گرفت. اصلاحات ارضي، تغييرات بنيادي در مديريت روستايي كشور ايجاد كرد و مالك با كليه مشخصات مثبت و منفي، روستا را ترك كرد. دولت در اولين اقدام انجمن ده و سپس دهباني را تشكيل داد. پس از پيروزي انقلاب اسلامي نيز، جهاد سازندگي، اقداماتي در زمينه مديريت روستاهاي كشور ترتيب داد. از اواسط دهه 80 قانون تشكيلات، وظايف و انتخابات شوراهاي اسلامي كشور و انتخاب دهياران توسط آن، با الگوبرداري از مديريت شهري، آخرين تغييرات در زمينه مديريت روستايي كشور مي باشد. در اين مقاله كه به روش كتابخانه اي و با بررسي منابع علمي و حقوقي موجود، صورت گرفته است، ضمن بيان مسائل موجود، نتيجه گيري و پيشنهادهايي براي بهبود مديريت روستايي ايران ارايه شده است كه عبارتند از: تشكيل سازمان توسعه روستايي و انجام تمام امور مربوط به روستاها و روستاييان، زير نظر اين سازمان، ارتقاي واحد مديريت روستايي از سطح روستا به سطح دهستان جهت بهره گيري بهتر از منابع مادي، طبيعي و انساني، تجديد نظر در شرايط عضويت در شوراها، احراز پست دهدار و استفاده از نيروهاي جوان تحصيل كرده روستايي در اين مناصب و توجه به نارسايي هاي اقتصادي (بيكاري و كمبود يا نبود منابع درآمدي) علاوه بر توسعه زيرساختهاي فيزيكي و طرحهاي كالبدي. با ارائه مدل پيشنهادي مذكور، مي توان انتظار داشت حاكميت خوب محلي نيز در جوامع روستايي كشور، شكل گيرد.