الگوي اسلامي ايراني پيشرفت سياسي

به دنبال ورود ايالات متحدۀ آمريكا به جرگه جهان خواران نظام سرمايه داري جهاني و عهده دار شدن رهبري آن ها بعد از جنگ جهاني دوم، واژه توسعه بر سر زبان ها افتاد. تا زمان جنگ دوم جهاني حركت هاي استعماري و استثماري توسط كشورهاي اروپائي اعمال مي شد. در دست گرفتن سكان اداره نظام جهان سرمايه داري توسط آمريكا موجب نوآوري و نظريه پردازي تازه اي در ادامۀ اعمال اين سلطه شد. آن ها با تمسك به مفهوم توسعه شيوه نوي ابداع نمودند. كشورهاي جهان سوم احساس نياز نسبت به رشد و پيشرفت داشتند و آن ها در قالب برنامه ها و الگوهاي توسعه اين نياز را در راستاي وابستگي به خودشان مورد سوء استفاده قرار دادند. در كشور عزيز ما در مقابل حركت استعمار، نهضت تنباكو و در مقابل استثمار و سياست هاي توسعۀ سرمايه داري، انقلاب اسلامي برپا شد و الگوئي براي پيشرفت همه جانبه در رهائي از بند سلطه گشت. بر همين اساس نظريه پردازي پيرامون اين حركت و تدوين الگوي اسلامي ايراني پيشرفت مطالبۀ رهبري انقلاب شد. در ابتداي پيروزي انقلاب در بخش الگوي پيشرفت سياسي اين امر در قانون اساسي جمهوري اسلامي در سطح كلان برنامه ريزي شد. مطالبۀ رهبري در جهت تعميم آن به سطوح خردتر و اجرائي مي باشد. در اين مقاله با مروري بر زمينۀ نهاد سياست در ايران و برنامه هاي توسعه در دوران پهلوي، به چگونگي اعمال الگوي پيشرفت سياسي بعد از انقلاب در قالب مردم سالاري ديني پرداخته ايم. آنچه در سطح خرد و اجرا ملاحظه مي شود توافق انديشمندان اسلامي اين نظام به اصولي است كه شاكله اصلي الگوي اسلامي ايراني پيشرفت سياسي را نشان مي دهد. اين اصول را مي توان به شرح زير خلاصه كرد: الف- حفظ انگيزه الهي مردم براي حضور در صحنه هاي سياسي، ب- حفظ وحدت همۀ نيرو ها حول محور ولايت فقيه، ج- حفظ استقلال سياسي و گسترش آن به فرهنگ و اقتصاد، د- ايجاد تشكل هاي حزبي با توجه به اصول فوق براي تربيت نيروي انساني سياسي براي ادارۀ نظام اسلامي، ه - توجه عميق و گسترده به افكار عموميِ ريشه هاي اصلي جامعه، يعني جامعۀ متدين و معتقد به انقلاب اسلامي.