ساخت انساني توسعه سياسي

از سال ۱۹۸۹ ميلادي، اساس گزارش هاي صندوق عمران ملل متحد بر شاخص هاي توسعه انساني قرار گرفت. بر اين اساس، به جاي پرداختن به سوال اولويت جنبه هاي ساختاري مختلف توسعه نسبت به يكديگر، انسان، نيازها، رفتارها و اهداف او محوريت مباحث مديريت و توسعه را به خود اختصاص مي دهد. جنبه هاي مختلف سياسي، اقتصادي، فرهنگي، علمي و اجتماعي توسعه، روبنايي بر زيربناي انسان در مديريت و توسعه قرار مي گيرند. انسان هم به عنوان سوژه شناسا، هم عامل و هم هدف توسعه قرار مي گيرد. بنابراين به ميزان افزايش اهميت انسان در مديريت توسعه، جايگاه موضوعات رفتارشناسانه نيز تقويت مي شود. عامل انساني خود را از زير بار و حاشيه عوامل ساختاري خارج مي كند و آنچه تحت عنوان مديريت و حكمراني خوب و توسعه پايدار خوانده مي شود، معيارها و سنجه هاي خود را در رفتارهاي انساني مي جويد. اين تحول به ويژه در رابطه با بخش سياسي توسعه يا توسعه سياسي از اهميت مضاعفي برخوردار مي شود. جايي كه راي و تصميم گيري مردم، به عنوان شاخص رفتار سياسي آنها اهميت مي يابد. در اين مقاله شاخص هاي عيني و ذهني توسعه انساني به عنوان عوامل مؤثر در رفتارهاي سياسي انسان مورد بررسي قرار گرفته و با عنايت به ساخت انساني توسعه، روابط توسعه انساني و توسعه سياسي مورد تحليل قرار مي گيرد. با توجه به اسناد بالا دستي موجود در ايران، همچون قانون برنامه پنجم توسعه، ساخت انساني توسعه سياسي در جمهوري اسلامي ايران به عنوان مطالعه موردي مد نظر نگارنده مي باشد