توسعه و معماري معاصر ايران از منظر پست مدرن

اصطلاح توسعه به صورت فراگير پس از جنگ جهاني دوم مطرح شد. پس از به وجود آمدن واژه توسعه از اين واژه تعابير متفاوتي به عمل آمد. هر دوره با توجه به شرايط اجتماعي و اقتصادي و فكري آن دوران براي توسعه معيارهايي تعيين كرد. يكي از اين دوران ها، دوره پست مدرن بود كه همانند ديگر افكاري كه با اين نام خوانده مي شوند واكنشي در برابر توسعه مدرن بود. واژه توسعه در لغت به معناي خروج از لفاف است. در قالب نظريه نوسازي، لفاف همان جامعه سنتي و فرهنگ و ارزش هاي مربوط به آن است كه جوامع براي متجدد شدن بايد از اين مرحله سنتي خارج شوند. توسعه پست مدرن در رويارويي با اين مفهوم از توسعه به وجود آمد و با توسعه صرفاً مادي و صنعتي مدرن كه توجهي به انسان و هويت انساني نداشت به مخالفت پرداخت. در اين مقاله ابتدا با روش توصيفي به بيان معيارهاي توسعه از منظر پست مدرن و بررسي معماري معاصر ايران از اين ديدگاه پرداخته مي شود، سپس به روش تطبيقي اين دو مشخص خواهد شد كه معماري معاصر ايران برخلاف آنچه كه در مباني توسعه پست مدرن آمده است به سمت و سويي ديگر رفته است.