آسيب شناسي الگوهاي برنامه ريزي سنتي و پيشنهاد رويكرد مدرن برنامه ريزي مبتني بر تفكر آينده پژوهي

ناتواني بشر در پيش بيني دقيق آينده و همچنين تغييرات روز افزون نشات گرفته از رشد تكنولوژي باعث شد: تا محققان از قابليت هاي دانش نوظهور آينده پژوهي بهره برده و آينده نگاري را وارد بطن فعاليت هاي برنامه ريزي توسعه كنند. به نظر مي رسد با توجه به ناموفق بودن طرحهاي منطقه اي در مرحله اجرا، كاربرد آينده نگاري و تغيير رويكرد از پيش بيني به آينده نگاري در برنامه ريزي ملي و منطقه اي ضرورتي اجتناب ناپذير باشد. بر همين اساس اين مقاله سعي دارد ضمن تحليل رويكرد آينده نگاري و آينده پژوهي، با نقد فرآيند برنامه ريزي موجود، به معرفي فرآيند جديد برنامه ريزي پرداخته و ضرورت استفاده از رويكرد آينده نگاري را مورد بررسي قرار دهد. در اين مقاله دو فرايند موجود و پيشنهادي برنامه ريزي از منظر برخي شاخص ها نظير رويكرد كلان، شكل فرايند، گرايش فكري و جهان بيني، ماموريت، كارايي و روش مورد مقايسه تطبيقي قرار گرفته است.