ارتباط صنعت و دانشگاه، پلي به سوي مقاوم سازي اقتصاد

مقاوم سازي دروني اقتصاد، يك راهبرد بلند مدت است كه تنها تحت تدابير خاصي مي تواند محقق شود. در كشوري مانند ايران كه به شدت وابسته به درآمدهاي نفتي است، توسعه بخش هاي مولد اقتصاد، به خصوص بخش صنايع مي تواند گام مهمي در مقاوم-سازي اقتصاد به شمار آيد. امروزه نقش دانش و نوآوري در رشد و توسعه صنايع بر كسي پوشيده نيست و به ويژه در جوامع در حال توسعه، دانش و نوآوري جز اركان مهم جريان توسعه اقتصادي به حساب مي آيند. به طور كلي، موتور اصلي رشد و ايجاد ثروت در دنياي امروز، دانايي است و دانش بيش از عوامل سنتي نظير كار و سرمايه، در توسعه ملي نقش دارد. دانشگاه به عنوان نهاد توليدكننده علم، مي تواند نقشي حياتي در رشد و توسعه صنايع دانش پايه و شكل گيري اقتصاد دانش بنيان ايفا كند. اما تجربه نشان داده است كه خلق و ابداع دانش و فناوري در دانشگاه ها و توليدات در بخش صنايع ايران، ارتباط ضعيفي با يكديگر داشته و اين دو نهاد از نيازها و نقاط قوت يكديگر بي اطلاع اند. درحالي كه ارتباط دو نهاد دانشگاه و صنعت از ضروري ترين مناسبات هر جامعه است كه مي تواند به رشد و شكوفايي يكديگر و ارتقا و بهبود شرايط كل جامعه ياري برساند. در اين ميان نياز به پل ارتباطي كه بتواند نياز صنايع را به گوش دانشگاهيان رسانده و از طرفي توليدات علمي و فناوري نويني را كه در محافل پژوهشي همچون دانشگاه ها شكل مي گيرد را در اختيار بخش صنعت قرار دهد، حس مي شود. پارك هاي علم و فناوري يكي از نهادهاي اجتماعي موثر در امر توسعه فناوري و به تبع آن، توسعه اقتصاد دانش بنيان هستند كه محيط هاي مناسبي براي استقرار و حضور حرفه اي شركت هاي فناوري كوچك و متوسط، واحدهاي تحقيق و توسعه ي صنايع و مراكز تحقيقاتي به شمار مي آيند. اين سازمان-ها مي توانند تعامل سازنده بين دانشگاه ها و صنايع را ميسر كرده و ايجاد فناوري و تجاري سازي آن ها را تسهيل كنند. در اين مقاله به اهميت نقش پارك هاي علم و فناوري به عنوان پل ارتباطي بين صنعت و دانشگاه پرداخته مي شود.