آموزش براي توسعه پايدار در آموزش عالي؛ الزامي راهبردي براي اقتصاد مقاومتي

از سال 1977 كه توسعه پايدار براي نخستين بار در سازمان ملل تصويب شد، تا اجلاس ريو +20؛ مفهوم چالش برانگيز پايداري و رابطه آن با توسعه، موضوع بحث گروه هاي مختلف اجتماعي بوده است. بر خلاف تصور رايج كه پايداري را صرفاً مربوط به «رويارويي محيط زيست و توسعه» مي داند، ماهيت و ابعاد آن داراي دامنه اي گسترده اي از بهره برداري خردمندانه از منابع، هماهنگ سازي عقلاني كنش هاي انساني و برابري اجتماعي را در بر مي گيرد، كه از اهداف اساسي اقتصاد مقاومتي مي باشند. همزمان با طرح موضوع توسعه پايدار، مفهوم موازي آموزش براي توسعه پايدار نيز با مطرح شدن در دستور كار 21، نظامهاي آموزش عالي را براي ايفاي مسئوليت خطير اجتماعي در قبال توسعه پايدار به چالش طلبيد. رابطه پايداري با توسعه در سطح محلي تا بين المللي و پياده سازي آن در فضاي كالبدي و اجتماعي دانشگاهها و آموزش آن، جاي بحث بسيار دارد. از طرف ديگر در دهه هاي اخير با تنوع، تعدد و پيچيدگي چالشهاي اجتماعي نوع انتظارات عمومي از دانشگاهها نيز تغيير يافته است. امروزه از دانشگاهها انتظار مي رود بتوانند نقش موثرتري در رفع طيف گسترده اي از مسائل مختلف محيط اجتماعي پيرامون خود داشته باشند. رسالت مسئوليت اجتماعي با هدف نيل به توسعه پايدار به يكي از موضوعات مورد توجه عاملان انساني توسعه آموزش عالي بدل شده است. در اين مقاله بررسي و مطالعه ماهيت و ابعاد پايداري و آموزش براي توسعه پايدار در بافت آموزش عالي با توجه به نقش آن در رسالت مسئوليت اجتماعي دانشگاههاي كشور به منظور ايفاي نقش موثر در اقتصاد مقاومتي بررسي شده است.