نقدهاي صوفيه در حوزۀ تصوّف بر اساس تذكره الاولياي عطّار

فرآيند نقد يكي از دستاوردهاي بزرگ بشري است كه اگر در جايگاه خود و به صورت اصولي ارائه شود، بسيار تأثيرگذار خواهد بود. نقد يك جريان، مكتب و يا حتي يك فرقه از جمله نقدهايي است كه جامعۀ كنوني ما براي اعتلاي آگاهي به آن نيازمند است. تصوّف به عنوان يك جريان مهم فكري، اعتقادي و رفتاري در ايران و اسلام شناخته مي شود. اين جريان آثار فراواني در حيطۀ نظم و نثر برجا گذاشته و شخصيتهاي مهمي را به عالم معرفي كرده است. توجه به نقدهايي كه از جانب صوفيه به اين طريقت وارد شده است، مي تواند چگونگي حيات اين جريان را در سايۀ نقد و انتقاد براي ما روشن سازد. در اين پژوهش با در نظر گرفتن اين موضوع كه تذكره الاولياي عطّار مجموعه اي از سخنان و نظرات بزرگان صوفيه را دربردارد، سعي شده است نقدهاي وارد بر تصوّف و صوفيان مورد تحليل و بررسي قرار گيرد. مقصود صوفيه از نقد، باليدن و رشد تصوّف بوده است. اختلاف در مشرب فكري و برداشت هاي مختلف از مباني تصوّف؛ رفتار و اعمال نابه جاي برخي از صوفيه؛ عدم رعايت آداب طريقت؛ ناديده انگاشتن برخي از آداب شريعت و ... سبب ساز نقدهاي صوفيه بر يكديگر بوده است.