بررسي داستان قرآني يوسف (ع) درديوان اشعار عطار

سوره يوسف يكي از پر رمز و رازترين سوره هاي قرآن است كه به علّت اثر مهمي كه در تكميل نفس و تعليم و تربيت انسان برعهده دارد خداوند آن را «احسن القصص» ناميده است. كمتر سخنوري است كه در سروده هاي خود نامي از يوسف نياورده باشد زيرا آنچه كه مربوط به حوادث و سرگرمي هاي زندگي است از عشق و سياست، راستي و درستي و دروغگويي و محبت و حسادت و جز آن غالباً در طي اين داستان بيان شده است. عطار از جمله شاعراني است كه در اشعار خود از اين داستان الهام گرفته و به وجوه گوناگونِ اين داستان از قبيل: دلدادگي زليخا به يوسف، حُسن يوسف، بوي پيراهن يوسف، به چاه افتادن يوسف، نجات يوسف از چاه، نابرادري برادران يوسف، پيراهن خوني، بي¬گناهي گرگ و ... اشاره كرده است. وي در ديوان اشعار خود 36 بار به طور مستقيم از يوسف (ع) نام برده و بخش هايي از داستان او را بازگو كرده است. وي در بيتي مردم زمانه را در نفاق و رياكاري مانند برادران يوسف مي داند. و در جاي ديگر حاكمان گرگ صفت را لايق حكومت نمي داند و از گرفتاري يوسفان كنعاني در دست آنان انتقاد مي كند، همچنين جدا شدن روح انساني از عالم معنا را افتادن يوسف در چاه تعبير مي كند. عطار از تعابير ديگري مانند يوسف بر سر بازار، يوسف گم گشته، يوسف مصري، يوسف عهد، يوسف قدسي، يوسف كنعاني، يوسف صدّيق نيز در اشعار خود بهره جسته است. خلاصه اينكه داستان قرآنيِ حضرت يوسف (ع) از آن رو كه سرشار از حقايق و دقايقِ تعالي بخش و عبرت آموز، عشقِ پاك و عواطف عميقِ بشري و شرح حال انسان هاي عاشق و آزاده است، در اشعار اين شاعر عارف بازتاب گسترده اي داشته است.