بررسي ظرفيت هاي گفتمانِ روايتگري «منطق الطير» عطار بر اساس نظريه ژرار ژنت به عنوان الگويي براي درام ايراني

«منطق الطير» يكي از شاخص ترين منظومه هاي عرفاني ادبيات فارسي است. عطار نيشابوري شاعر بلندآوازه ي قرون 6 و 7 ه.ق در اين اثر بواسطه بازنمايي مفهوم وحدت وجودي(وحدت در كثرت/ كثرت در وحدت) از طريق تمثيل، حكايت و روايتگري به ساختار و گفتمانِ روايي منحصربفردي دست پيدا كرده است كه مي توان از آن به عنوان عصاره تفكر ايراني اسلامي در قالب اثري ادبي ياد كرد. در اين پژوهش از طريق تبيينِ مشخصه هاي گفتماني اين اثر با اتكا به نظريه «گفتمانِ روايي» ژرار ژنت، اين هدف پيگيري مي شود كه چگونه مي توان از منطق الطير به عنوان يك «ميانجي» فرهنگي در جهت ِ تبيينِ الگويي براي گفتمان درام ايراني بهره گرفت. ماحصل تبيين اشتراكات روايتِ دراماتيك و داستاني در فرآيند روايت شناسي منطق الطير به 7 مشخصه بنيادين همچون تركيب رويكردهاي نقلي(داناي كل) و كانوني شدگي(بازنمايانه)، بهره گيري از منطق موزاييكي ، بيكرانگي زماني و مكاني، بازنمايي شخصيت ها به عنوان واحدهاي منفرد و...ختم مي شود و مي تواند به عنوان امكاني كاربردي توسط درام نويسان ايراني به كار بسته شود.