تحليلي بر كاركردهاي رديف و قافيه در مصيبت نامۀ عطّار نيشابوري

رديف و قافيه عناويني آشنا براي اهالي ادب و فرهنگ است.قافيه را جزء انكار ناپذير شعر خوانده اند؛ تا آن جا كه وجود قافيه-نه به شكل سنتي- حتي در شعر نو لازم و تقويت كنندۀ زيبايي شعر است؛هرچند وجود رديف اين گونه نيست و حتي در شعر سنتي وجود آن را اختياري دانسته اند؛ با اين حال كثرت استعمال رديف در شعر به گونه اي بوده كه انگار رازي در استفاده از اين كلمات مكرر در پايان مصراع ها است.در پژوهش پيش رو، با تكيه بر مطالعات كتابخانه اي و اسنادي و بهره گيري از روش استقرايي- تحليلي، به بازخواني انتقادي مصيبت نامه عطّار نيشابوري از لحاظ كاركرد رديف و قافيهدر ابعاد مختلف آن ها پرداخته ايم.دستاودهاي پژوهش گوياي اين است كه قافيه و رديف اگر به درستي انتخاب شوند، در تكميل موسيقي كناري شعر مؤثر هستند و هر كدام باعث ايجاد زيبايي هايي در شعر مي شوند؛ تا آن جا كه گاه يك شعر را فقط رديف آن زيبا مي كند و برعكس گاه يك شعر، خوب است، جز اين كه در آن از رديف مناسب استفاده نشده است.اين تحقيق مي تواند زمينۀ آشنايي هر چه بيشتر ما با مصيبت نامۀ عطار و نقدي بر جايگاه قافيه و رديف در اين منظومه باشد.