تأثير بافت موقعيتي در شكل گيري منظومه منطق الطّير

از ديدگاه زبانشناسان، متن با دو رويكرد بررسي مي شود: بافت زباني و بافت موقعيّتي. آنچه در اين مقاله بررسي مي شود، تأثير بافت موقعيّتي، يعني فضاي حاكم بر توليد متن است كه شامل زمان، مكان، گوينده و مخاطب مي شود. در اين پژوهش، نقش بافت موقعيّتي را در شكل گيري منظومه منطق الطّير عطّار بررسي مي كنيم. شرايط زماني و مكاني روزگار شاعر، شخصيّت وي و مخاطباني كه به صورت مفروض، مدّ نظر وي بوده اند، مبناي كار ما قرار گرفته است. هدف از اين پژوهش، نگاهي تازه به منطق الطّير براي درك بهتر مفاهيم آن است. روش پژوهش، كتابخانه اي و تحليلي است و نشان مي دهد بيان موضوعات شعري براي ردّ تعصّبات مذهبي، سرودن اشعار عارفانه در قالب حكايتهاي تمثيلي و ذكر داستانها از زبان عقلاي مجانين، متأثّر از بافت حاكم بر جامعه است.