نشانه هاي تصويري نقاشي ايراني در بازنمود مضامين عرفاني

با پژوهشي هرچند اجمالي در تاريخ نقاشي ايراني مي توان اذعان داشت استفاده از متن به ويژه متن ادبي در خلق نگاره ها نوعي سنت بوده كه در اين ميان، متون عرفاني از بسامد فراواني برخوردار بوده است. جذابيت محتوايي و همچنين وجه تصويرآفريني اين قبيل متون را مي توان عامل اصلي در اهميت ادبيات عرفاني دانست كه متن منطق الطير عطار به سبب رسايي و بي پيرايه بودن در بيان و همچنين اشاعۀ تفكر حضور خداوند در ذات كائنات و فنا در ذات الهي نمود عيني اين امر است. از همين رو، بيان مضامين عرفاني در هنر نقاشي مسلتزم كاربست نشانه هاي تصويري، برمبناي رويكرد به وحدت كائنات در عين كثرت آن ها است كه شناخت اين امر از اهداف مقاله حاضر است. نتايج حاصل از مطالعات انجام گرفته در اين مقاله، قابليت هاي نقاشي ايراني را در همگامي با متون ادبي را يادآور مي گردد كه با كاربست نشانه هاي تصويري هم چون عناصر نمادين، رنگ و تركيب بندي هايي روان و سيال در جهت بيان مضمون متن، بستري به منظور ارائه اثر هنري والا و ماندگار مهيا گشته است.