مناسبات بينامتني در حكايات مشترك تذكره الاوليا و اسرار نامه عطار نيشابوري

فريدالدين محمد بن ابراهيم عطار نيشابوري در تكامل مسير شعر عرفاني فارسي جايگاه ويژه اي دارد. از ديدگاه تاريخي، او در ميان دو شاعر بزرگ يعني سنايي ومولوي قرار گرفته است كه به ترتيب در آغازگري و به اوج رساندن شعر عارفانۀ فارسي سرآمد هستند. عطار از شاعران و نويسندگاني است كه آثار بسياري به او نسبت داده شده است اما آثاري كه محققان معاصر صحت انتساب آن ها را به عطار تأييد كرده اند عبارت است از: تذكره الاوليا، منطق الطير، مصيبت نامه، الهي نامه، اسرار نامه، ديوان قصايد و غزليات و مختارنامه. از آن جا كه اين آثار مؤلف واحدي دارند وجود مضامين مشترك در ميان آن ها امري مورد انتظار است. در اين پژوهش حكايات مشترك تذكره الاوليا و اسرارنامه بررسي مي شود و براي كشف مناسبات ميان آن ها با ورود به عرصۀ مباحث بينامتني از نظريۀ ترامتنيت ژرار ژنت استفاده مي شود كه در آن روابط ميان متون در دسته بندي هايي قرار مي گيرد. از دستاوردهاي مهم اين پژوهش آن است كه از يك سو اتصال دو اثر را با تمركز بر حكايات مشترك نشان مي دهد و از سوي ديگر آثار عطار با قرار گرفتن در جايگاه نمونه اي ادبي باعث شكل گيري دسته بندي هاي تازه در حوزۀ بينامتنيت مي شود.