انسان در چشم انداز اسرارنامه عطّار

اين مقاله به مراتب كمال انسان در اسرارنامه شيخ فريدالدّين عطّار نيشابوري مي پردازد. شاعر در اين اثر، انسان را موجودي اسرارآميز مي بيند كه عظمتي خارق العاده درون او نهاده شده است؛ عظمتي كه در طول قرون هم نمي توان به اعماق ناپيداي آن دست يافت. براي درك و دريافت انسان شناسي شيخ عطّار در اسرارنامه به گلگشت پرداختيم و براي يافتن مصداق هاي مشابه از ديگر آثار شاعر نيز بهره برديم. عطّار عميقترين تأمّلات خود در انسان شناسي را كه مافوق استنباط عقل انسان است، در اسرارنامه به منصّه ظهور رسانده است. بشر خودباخته امروز، نيازمند كمال جويي است و عطّار مي تواند همانند يك طبيب روحاني به خودباختگي انسان، درمان معنوي ارزاني دارد و انسان را به حقيقت يابي و حق طلبي رهنمون سازد و راه بصيرت را به او نشان دهد. عطّار عقل و خرد را چراغ راه معرفت مي داند و عشق را در معرفت انسان در مقامي شامخ مي نشاندو آن را عالي ترين دستاورد كمال طلبي و تهذيب نفس انسان آرماني خود به شمار مي آورد.