بررسي تطبيقي مفاهيم عرفاني در اشعار عطار و سلطان باهو

عرفان نام علمي است از علوم الهي كه موضوع آن شناخت حق و اسماء و صفات اوست و راه و روشني كه اهل الله براي شناسايي حق انتخاب كرده اند عرفان مي نامند عرفاء عقيده دارند كه براي رسيدن به حقيقت بايستي مراحلي را پشت سر گذاشت تا نفس بتواند از حق بر طبق استعداد شخصي آگاهي يابدعطار يكي از صوفيان ايراني است كه در شبه قاره پاك و هند نيامد اما افكار ايشان مسلمانان پاك و هند را تحت تأثير گذاشت. سلطان باهو شاعر قرن يازدهم هجري است. وي از افكار عطار تأثير پذيرفته است. تمايلات اين شاعر به صوفي گري مشهود است. شعر وي افزون بر درون ادبي، اخلاقي، اجتماعي و مضامين بلند عرفاني دارد.هر دو شاعر از عده زيادي تأليفات خود معروف هستدهدف از تحقيق حاضر ارايه مضامين و مفاهيم مشترك عرفاني در شعر عطار و سلطان باهو است و به دليل كمبود تحقيق در اين زمينه، هنوز سزاوار بررسي است.