تحليل زبان شناختي روايت در شعر نو ايران

روايت شناسي از مباحث مبنايي در نقد ساختارگراي متون است. آنچه از روايت شناسي مي دانيم، بيشتر معطوف به متون داستاني است. اما شعر و به ويژه شعر نو، به لحاظ استفاده ي متنابعي كه از روايت در جهت انسجام و محتوابخشي به آن انجام مي گيرد، از منظر روايت شناسي بسيار حائز اهميت است. در اين مقاله روايت شناسي متون برگزيده اي از شعر نو ايران برپايه ي يكي از نظريه هاي شناخته شده ي زبان شناسي صورت پذيرفته است. در اين جا نظريه ي كاركردهاي زباني ياكوبسن در تحليلي ساخت گرايانه، اما نه براي دست يافتن به دستور زباني عام براي روايت، بلكه به منظور تحليل امكانات زباني كه به ايجاد روايت در متن شعري منتهي مي شود، مورد استفاده قرار گرفته است. انتخاب اين نظريه به دليل تأكيد آن بر مختصات ارتباطي زبان انجام گرفته است، مختصاتي كه بر استحكام و غناي متون شعري بسيار تأثيرگذار است. بنابر نتايج اين پژوهش مي توان ادعا كرد كه هر متن شعري به نحوي روايت مند است و برجسته شدن هريك از كاركردهاي زبان، اثر را به سوي يكي از مكتب ها يا نحله هاي ادبي سوق خواهد داد.