روايت شناسي ترجمه محور: ترجمه ديدگاه و سخن غيرمستقيم آزاد در سه ترجمه فارسي به سوي فانوس دريايي از رهگذر اشارتگرها، وجه نمايي و گذرايي

اين جستار قصد دارد مشخص كند چگونه سه مترجم ايراني رمان به سوي فانوس دريايي اثر وولف، ديدگاه و گفتمان غيرمستقيم آزاد را به مثابه دو مؤلفه بنيادين اين متن روايي در پرتو روش شناسي آميخته مفهومي- تجربي و از رهگذر برخي روشها شامل اشارتگرها، نظام وجه نمايي و نظام گذاريي در قالب الگوي «روايت شناسي ترجمه محور»، به فارسي برگردانده اند. به ديگر سخن، اين نوع روايت شناسي كه در واقع، الگويي تركيبي است و بر سه فراكاركرد هليدي (1985/1994)، طبقه بندي چهارگانه آسپنسكي (1973)، روايت شناسي ژنت (1972/1980)، چهار نوع روايت پيشنهادي فاولر (1986/1996)، و الگوي ديگاه پيشنهادي سيمپسون (1993) استوار است، نشان ميدهد كه چگونه سه مترجم فارسي سه نوع ديدگاه «زماني - مكاني»، «روان شناختي» و «عبارت شناختي» را در ترجمه رمان وولف برگردانده اند. در همين راستا، اين جستار، نخست، برخي عبارات اشارتگري پربسامد را به مثابه شاخص هاي ديدگاه زماني – مكاني، سپس برخي افعال وجه نماي پربسامد را به مثابه شاخص هاي ديگاه روان شناختي، و در نهايت ديگاه «عبارت شناختي»، را از رهگذر نظام گذرايي در رمان و سه ترجمه آن بررسي و نمونه-ها و شواهدي را ارائه ميكند. در مجموع، سه مترجم تلاش كرده اند، گرچه به انحاي گوناگون، انواع ديدگاه و گفتمان غيرمستقيم آزاد را به مثابه شاخص سبكي رمان وولف به فارسي برگردانند. صالح حسيني موفق شده هم ويژگي هاي سبكي رمان و نويسنده اش را در زبان فارسي حفظ كند، و هم تا آنجا كه ممكن است؛ كيهان حد ميانه را رعايت كرده، و بجانيان بيش از انداره خواسته است دقيق ترجمه كند كه گاه، ناموفق هم بوده است.