نقش و كاركرد و جايگاه مربع حقيقت نمايي در «الگوي روايي هنجارگونه»

گرماس بر اين باوراست كه گقتمان همان مكان شكننده ايست كه «حقيقت»، «ناراستي»، «دروغ» و «رمزوراز» در آن نوشته و ثبت ميشود و در آن خوانده مشود. او همچنين بر اين اعتقاد است كه در گفتمان تعادلي كم وبيش ثابت وجود دارد كه از يك توافق ضمني بين هردو كنشگرِ ساختار ارتباط (گفته پرداز و گفته خوان) نتيجه ميشود و دقيقاً اين تفاهم پنهان است كه آن را قرارداد حقيقت نمايي ناميده اند. در واقع، برخلاف ادراكي از حقيقت كه بر رابطه ي پيام با مرجع يا مصداقش پايه ريزي شده است (در نظريه ي ارتباط)، نشانه-معناشناسي روايي تحليلي از حقيقت نمائي را به كمك الگوي «مربع حقيقت نمايي» ارائه ميدهد. حقيقت اين است كه هدف گفته پرداز گفته خوان را به باوري نزديك يا او را از باوري دوركردن است. گفته پرداز به كمك ترفندهاي گوناگون سعي دارد چيزي را به گفته خوان بباوراند. اما، اين يك طرف قضيه است و در اين همان طرفي است كه گفته پرداز در آن قراردارد؛ طرف ديگر قضيه، گفته خوان است، زيرا اين اعتقاد بايد بوسيله‌ي گفته خوان هم مورد قبول واقع شود، يعني اينكه گفته خوان هم بايد همان باور القائي گفته پرداز را قبول كند. اين تعادل شكننده و كم و بيش ثابت، نتيجه‌ي تفاهمي ضمني بين دو طرف ارتباط (گفته خوان و گفته پرداز) است كه به اين تفاهم «قرارداد حقيقت-نمائي» ميگويند. و هدف از مقاله پاسخ به اين پرسش است: جايگاه مربع حقيقت نمايي در «الگوي روايي هنجارگونه» كجاست و چگونه اين «باوراندن» و «باوركردن» در گفتمان بين كنش گران، از يك سو، و گفته خوان و گفته پرداز، از سوي ديگر، شكل مي گيرد؛ و چگونه اين دانش بين آنها تقسيم مي شود؟