بررسي نظريه ي گفتمان قدرت و زبان در رمان سووشون سيمين دانشور

اين مقاله سعي كرده است تا با بهره گيري از نظريه ي گفتمان قدرت و زبان ميشل فوكو به بررسي محورهاي گفتمان در رمان سووشون اثر سيمين دانشور بپردازد. فوكو در آثار متعدد خود به قواعد حاكم بر ظهور و بروز گفتمان ميپردازد و بيان ميكند كه قواعد بازي زباني را نبايد در متن گفتمان جست و جو كرد بلكه بايد آن را در كاركردهاي نهادي يافت كه توليد كننده گفتمان مزبور است. با اين كنكاش وي به نقش سازوكار قدرت در توليد شكل هاي گوناگون گفتمان ميپردازد. از آنجايي كه رمان به دليل حقيقت مانندي خود نوع ادبي مطلوبي براي بازتاب گفتمان غالب در جامعه ي خويش است نويسندگان اين مقاله سعي كرده اند تا با مطالعه متن رمان سووشون به بررسي گفتمان هاي چندگانه اثر كه متاثر از وضعيت اجتماعي عصر دانشور است بپردازند و همچنين با بررسي زبان رمان كه متأثر از جنبه هاي گوناگون حماسي اساطيري و مذهبي است اين نكته را به اثبات برسانند كه دانشور چه‌ گونه توانسته شخصيت جديدي از زن را در ادبيات داستاني ايران خلق كند كه برخلاف خواست گفتمان غالب جامعه ي زمان خويش هويتي مستقل براي خود يافته، از انفعال خارج شده و به عنوان زني كنشگر وارد اجتماع شده است.