روايت جنگ

جنگ شايد تلخ‌ترين واقعيت زندگي بشري است. واقعيتي كه شايد بتوان عمر آن را برابر با عمر آدمي دانست و جنگ ميان دو برادر را اولين نمونۀ آن به شمار آورد. در اين واقعيت تلخ، افراد نقش‌هاي گوناگوني را بازي مي‌كنند. يكي از اين نقش‌ها راويت جنگ است. كساني كه از ديد خودشان داستان و حكايت جنگ را براي ديگران بازگو مي‌كنند. مقالۀ حاضر از طريق رويكرد روايت‌شناسي به مقولۀ جنگ مي‌پردازد. روايت‌شناسي به دنبال نقاط مشترك و وجوه تمايز روايت‌هاست. درست مثل جنگ‌هايي كه در طول تاريخ شده‌ است و نقاط مشترك و البته متمايزي با هم دارند. مقالۀ حاضر به تحليل روايي متون ترجمه و متون تأليفي در باب جنگ مي‌پردازد. موضوع متون ترجمه جنگ جهاني دوم و موضوع متون تأليفي جنگ تحميلي است. چارچوب نظري تحقيق را نظريه‌هاي روايت‌شناسي مونا بيكر و ابوالفضل حرّي تشكيل مي‌دهد. نگارنده بر اساس آراي اين نظريه‌پردازان به دنبال يافتن نقاط مشترك و متمايز در شيوۀ روايت متوني است كه گرچه هر دو در موضوع اصلي، جنگ، مشترك هستند، با هم تفاوت‌هايي دارند. تفاوت‌هايي كه ريشه در نگاه متمايز آنها از جنگي كه درگرفته است، دارد. چرا كه هر روايت نقاط مشتركي با روايت‌هاي ديگر دارد و از برخي جهات با آنها متفاوت است. در اين پژوهش شيوۀ روايت جنگ از راويان گوناگون و شباهت‌ها و تفاوت‌هاي نگاه آنها به اين واقعيت بشري بررسي شده است.