بررسي اسلوب¬هاي مفهومي و ساختاري قرآن كريم در شاهنامه¬ي فردوسي (مطالعه‌ي موردي مقدمه‌ي شاهنامه)

غناي فرهنگي و ادبي آثار ناموران و سخنوران ما از پرتو مؤانست و مجالست با قرآن كريم اعتلا يافته¬است. به طوري¬كه در پاره¬اي موارد افزون بر بهره¬گيري از مفاهيم و مضامين قرآني، به لحاظ ساختار ظاهر و برونِ متن نيز از آن وام گرفته است. نوشتار حاضر در پي آن است كه با روش تحليلي- توصيفي، به تبيين و تشريح گونه¬هاي مختلف اسلوب¬هاي قرآني در مقدمه¬ي شاهنامه¬ي حكيم فردوسي بپردازد و به ميزان تأثير¬گذاري قرآن¬كريم بر روساخت و ژرف ساخت آن دست يابد. اثرپذيري حكيم فردوسي از قرآن كريم، ابعاد گوناگوني دارد. در مقاله¬ي حاضر، ابتدا به جلوه¬هاي تأثير مفاهيم آيات آسماني به عنوان عنصر درون¬متني و سپس به بررسي ساختار و فرم ابيات به لحاظ عنصر برون¬متني در مقدمه¬ي شاهنامه پرداخته¬ايم و ميزان بهره¬گيري ذهن و زبان حكيم توس را از سبك قرآني مورد بررسي قرار داده¬ايم. نتيجه¬ي اين پژوهش آن است كه جلوه¬هاي كلام وحياني در شاهنامه به وسيله¬ي حكيم توس از ذهن و مفاهيم و انديشه، به زبان و فرم و ساختار نيز راه پيدا كرده¬است.