بررسي تطبيقي سبك¬شناسانه مناجات خمس عشر امام سجاد (ع) بر مبناي سبك شناسي آماري بوزيمان

دعا و مناجات يكي از مؤثرترين راه¬هاي پيوستن مخلوق به خالق بي¬همتاي خويش است. اهميت آن تا حدي است كه در روايات نيز تصريح شده كه عاجز¬ترين مردم كسي است كه نتواند دعا كند. پس مشخص مي¬گردد كه خود دعا و مناجات نه فقط راهي براي رسيدن به حاجات، بلكه خود نيز هم نوعي نياز است كه در نهاد آدمي قرار داده شده، نيازي كه بايد پاسخ داده شود؛ هم از طرفي ديگر نوعي رسيدن است؛ رسيدن به سرچشمه¬ي هستي. زيرا بدون شك عنايتي از جانب پروردگار بوده كه دست به سوي خودش بلند كرده¬ايم. حال همين دعا و مناجات وقتي از زبان معصومين¬(ع) جاري شود، نه تنها توسلي عارفانه¬تر، عاشقانه¬تر و اديبانه¬تر است، بلكه يك شيوه¬ي مؤثر براي نشر معارف و اخلاق است. يكي از علومي كه به بررسي سبك يك اثر ادبي و عناصر زيبايي آن مي¬پردازد، علم سبك¬شناسي است كه خود شاخه¬هاي مختلفي دارد؛ از جمله سبك شناسي ساختارگرا، نقش¬گرا، كاربردي، لايه¬اي، تكويني، آماري و... . يكي از روش¬ها در سبك¬شناسي آماري، سبك¬شناسي آماري بوزيمان مي¬باشد كه سعد¬ مصلوح آن¬را وارد زبان عربي نموده است. اين نظريه با تكيه بر داده¬هاي حاصل از نسبت تعداد فعل¬ها بر تعداد صفت¬هاي موجود در يك متن، ميزان ادبيتش را مي¬سنجد. در اين پژوهش با استفاده از روش تحليلي- توصيفي- آماري به مقايسه بين سبك پانزده مناجات امام سجاد¬(ع)، معروف به مناجات خمس¬عشر طبق سبك¬شناسي آماري بوزيمان پرداخته شده و نتايجي حاصل شده از¬جمله اينكه مناجات راجين نسبت به چهارده مناجات ديگر امام سجاد¬(ع) انفعالي¬تر و در¬نتيجه ادبي¬تر مي¬باشد.