بررسي سبك شناساسي اشعار نمايشي تعزيه با تكيه بر كتاب سي و سه مجلس

تعزيه از مهمترين عناصر فرهنگي- مذهبي به شمار مي رود كه علاوه بر احيا، حفظ و اشاعۀ فرهنگ عاشورايي مهمترين گونۀ نمايشي ايران بعد از اسلام نيز هست.تعزيه نامه ها در اواسط قرن دوازدهم به نگارش در آمده است زيرا در اوايل قرن سيزدهم خوچكو، يك مجموعه سي و سه تايي تعزيه نامه را به دست آورده است كه تاريخ تدوين آن به اواخر دوران فرمانروايي فتح علي شاه و اوايل عصر محمد شاه قاجار مي رسد و بي هيچ شبهه مي توان گفت كه شعرهاي آن در عصر فتح علي شاه (1212 - 1250) سروده شده است. تاكنون تعزيۀ، تاريخ داري قديم تر از اين مجموعه به دست نيامد ه است. اين كتاب ضمن تأثير پذيري كامل از سبك حماسي، از شگردهاي كارآمد بياني، ادبي، و بديعي برخوردار است. هدف اصلي از اين نوشتار آن بوده است كه ضمن تأمل در شيوه هاي خاص اين اثر، شگردها و تعابير اين كتاب از چشم انداز بياني، ادبي و سبكي مورد بررسي قرار گيرد. نتايج تحقيق بر توفيق و ابتكار اين كتاب در بهره گيري از صور خيال و برخي از ويژگيهاي آوايي، لغوي و نحوي نسبتا بديع، جهت نيل به اهداف راوي صحه مي گذارد.