بررسي سبك شناسي منظومۀ داستاني «نل و دمن»

قصه از قالب¬هاي كهن ادبيات است كه در ميان اقوام مختلف بخصوص در بين هندوان تاريخي ديرينه دارد. داستان¬هايي نظير رامايانا، مهابهارات، سند بادنامه و... از شاهكارهاي ادب داستاني به شمار مي¬روند. كثيري از اين آثار داستاني در دورۀ تيموريان و عهد اكبرشاه از سانسكريت به فارسي برگردانده شد كه تاثير بسياري در داستان نويسي در عهد صفويه داشت. يكي از اين داستان¬ها، قصۀ عاشقانۀ «نل و دمن» بود كه فيضي دكني آن را به فارسي ترجمه كرد و موضوع يكي از مثنوي¬هاي خمسۀ خود قرار داد. فيضي در آثارش بارها خود را مبدع و مبتكر طرز و سبك نو دانسته و به آن باليده است. مثنوي «نل و دمن» هر چند به تقليد از ليلي و مجنون نظامي سروده شده، آثار تازگي و ابداع در سبك و طرز بيان در آن مشهود است. در نوشتۀ حاضر تلاش مي¬شود تا با روشي توصيفي منظومۀ ياد شده از ديدگاه سبك شناسي بررسي و سطوح زباني، ادبي و فكري آن مشخص شود.