بسامد واژه ها در تشبيهات وحشي بافقي

عناصر بياني چون تشبيه ، استعاره ، كنايه و مجاز همواره مورد توجه ادب شناسان و نقادان آثار ادبي بوده است و تشبيه به عنوان يك ركن مهم در صور خيال كه استعاره نيز از درون آن زاده شده در بررسي تصاوير شعري نقشي به سزا و والا دارد . وحشي بافقي يكي از شاعران زبر دست ايران در سدۀ دهم است كه هم از عهد زندگاني خود در ايران و هند نام برآورده و شعرش دست به دست گشته است. دوران حياتش مصادف با پادشاهي تهماسب صفوي و شاه اسماعيل ثاني و شاه محمد خدا بنده بود و او درشعر خود شاه تهماسب را ستوده و دربارۀ جلوس شاه اسماعيل مادۀ تاريخي ساخته است. مقالۀ « بسامد واژه ها در تشبيهات وحشي بافقي» به معرفي اجمالي وحشي بافقي و شعر وي و سپس به ذكر واژه هايي كه بيشترين بسامد را در تشبيهات وحشي به ويژه در قالب غزل دارند پرداخته است. اين واژه ها در ساختار تشبيهات به ويژه تشبيه بليغ (عمدتا از نوع اضافۀ تشبيهي) با بسامد حداقل ده مورد به كار رفته است. قابل ذكر است كه اين واژه ها عمدتا حول محور عشق گرد آمده اند، زيرا غزليات وحشي سوز و گدازهاي عاشقانه است . اين واژه ها عبارتند از: عشق ، آتش ، بزم ، تير ، تيغ ، دل ، شوق ، شمع ، غم ،كوه ،مرغ ، ناز ، نخل ، وصال ، وصل ، هجر و هجران .