تحليل بلاغي زبان شخصيت راوي در داستان «مه جنگل هاي بلوط» شهريار مندني پور

گزينش درست و به جاي واژگان در زبان شخصيت‌‎هاي داستاني، متناسب با ذهن و عملكرد آنهاست، به طوري كه پيرنگ ماهرانه هر عنصر داستاني، نشان از چيرگي نويسنده آن است و اين همه، سبك خاص داستان‌نويسي شهريار مندني‌پور را بازگو مي‌كند. در داستان موردنظر نيز، دايره تشابهات، استعارات و زبان شخصيت داستاني، متناسب با كنش‌گران مختلفي كه بر ذهن راوي سلطه دارند، نوع گزينش واژه‌ها را نشان مي‌دهند به طوري كه نه تنها نشانه ها در جهت مأموريت درست خويش سوق مي‌يابند، بلكه با عنايت به جايگاهي كه در بافت پيدا مي كنند، در راستاي رمزگان بلاغت، در مظهر نماد هاي درون متني نيز نمود مي يابند؛ به عنوان مثال تكرار واژه سپيدار در داستان، خالي از بار نشانه اي خاص و عنصر نمادين نيست. همچنين با توجه به تشريح موقعيت شخصيت راوي و اصراري كه خود بر مفرغي بودن خويش دارد و تا انتهاي داستان نيز همه واژگان متناسب با شخصيت فلزوار اوست، ليكن كنش گران مكاني، زماني، ذهني و...امكان دگرگوني موقعيت پايدار راوي را سبب مي شوند و سرانجام شاهد درخشش آب از چشمان راوي اي مي شويم كه بر موقعيت ثابت خويش پا فشاري مي كرد. پژوهش حاضر با روش توصيفي – تحليلي در صدد نشان دادن چنين رويكردي بر داستان «مه جنگل هاي بلوط» از مجموعه ي «ماه نيمروز» است.