شگرد هاي شخصيت پردازي در داستان شيخ صنعان

در منظومه عرفان منطق الطير مانند مثنوي مولانا شاهد دريايي از حكايت هاي تمثيلي هستيم كه با شيوه هاي هنرمندانه آن ها را به كار گرفته است. هركدام از اين حكايات به نوبه خود نقشي در درك مفاهيم اين منظومه ايفا مي كنند و بسان چراغي روشن مخاطب را تا سرمنزل اهداف عطار مي برد. يكي از اين حكايات، داستان انساني عابد و زاهد به نام شيخ صنعان است كه در پي خوابي، دل در گرو عشق بتي ترسا مي نهد، دست از عبادت پنجاه ساله خود مي شويد و بدين سان قدم در عرصه آزمايش الهي مي گذارد. آزمايشي كه در آن جز عشق معبود سرانجامي نيست. عقل،سلوك و مريدان را به دست فراموشي مي سپارد و راهي ديار معشوق مي شود. در اين پژوهش بر آن هستيم تا نكاتي چند در باب برخي از شگرد هاي شخصيت پردازي اين حكايت، از جمله: ۱-شخصيت هاي نوعي يا تيپ ۲- شخصيت تمثيلي ۳-شخصيت نمادين و انواع شخصيت ها از نظر پويايي و ايستايي، بازگو كنيم.