معناشناسي در سطح واژه و جمله

معنا شناسى را مى توان مطالعهء علمى ( معنا ) دانست ، يعنى مطالعه اى كه بدون هرﮔونه ﭙيش داورى يا تعصب صورت بـﭙذيرد و به توصيف ﭙديده ها در چهار چوب يـﮎ نظام بـﭙردازد . اين توصيف بايد از چنان صراحتى برخوردار باشد كه بتوان صحت يا سقم آن را محـﮏ زد . آنچه در معنى شناسى ( معنى ) ناميده مى شود مصداقى است كه در جهان خارج وجود دارد ، يا مفهومى است كه بر حسب مصداقها ، به صورت نوعى تصور در ذهن سخن ﮔويان زبان انباشته شده است . زبان شناسى و معنا شناسى ، اﮔر چه در مجموعه ى مباحث لغت شناسى و معنا ﭙﮋوهى ، ﭙيشينه اى بسيار كهن دارند ، اما در هيأت يك علم مستقل و نوين ، ساختارهاى آصلى آنها در دوران معاصر ، وبه تبع تكامل رهيافت هاى ادبى و فلسفى شكل ﮔرفته است . در اين ﭙﮋوهش ، توضيحاتى كلى درباره ى خاستـﮔاه و حوزه ى عمل زبان شناسى و معنا شناسى ارائه مى شود . اﮔر زبان شناسى را مطالعه ى علمى زبان در نظر بـﮔيريم ، مى توانيم از همين الـﮔو استفاده كنيم و بـﮔوييم كه معنى شناسى نيز مطالعه ى علمى معنى است .

Semantics can be considered a scientific study (meaning), a study that takes place without any prejudices or biases and describes phenomena in the context of a system. This description should be so clear that it can be verified or verified. What is called semantics is an instance that exists in the outside world, or is a concept that has been accumulated in the minds of the language speakers as a form of thought in terms of its origin. Linguistics and semantics, although in the collection of linguistics and semantics, have a very ancient background, but on the board of an independent and modern science, their constituent structures in contemporary times, and in the development of literary and philosophical approaches Is . In this research, a general description of the origin and scope of linguistic and semantic practice