بلاغت و زيبايى شناسى در آثار بيدل دهلوى

بيدل دهلوى دانشمندترين شاعر فارسى زبان عصر خويش است وشعرش نيز انديشمندانه ترين شعرى است كه در قلمرو زبان فارسى در فاصلهء زمانى حافظ واقبال لاهورى سروده شده است. او از جمله ى شعراى توانمند و بنام سبـﮎ هندى نظير: كليم وصائب تبريزى، درست است كه در تاريخ ادبيات فارسى وحتى سبـﮎ شناسى شعر فارسى، بيدل را از شاعران دورهء سبـﮎ هندى به شمار مى آوريم و از اين رو، اين انتساب وناميدن مشكلى ندارد، اما يـﮎ جا قرار دادن او با صائب و كليم، از دقت اين تقسيم بندى مى كاهد، مـﮔر اين كه با تعبيرات(سبـﮎ اصفهانى) و(سبك هندى) شيوهء شاعرى آنها را از يكديـﮔر فرق ﮔذاريم. اين شيوهء خاص شاعرى كه با هدف(ﮔريز از ابتذال دورهء تيمورى) و با استعارات رنـﮔين، با موجى از ابهام شكل ﮔرفت. شعر بيدل دهلوى در ﭙهنهء ادبيات فارسى درى در صورت و سيرت كم نظير است وحتى از جهاتى بى نظير. ولى اين شعر، با همه قدرت و قابليت، با داوريهايى ﮔوناﮔون وﮔاه متضاد رو به رو بوده است. اشعار بيدل دهلوى با صفت «غرابت» توصيف مى شود. وعصاره ى شرع ونماد شعر صوفيانه است وچون زبان اين نوع شعر از ﮔزاره هاى رايج روزمره است، زبان رمز برﮔزيده وديوان شعر او مشحون از استعارات رمز ﮔونه و بارقه هاى فلسفى است. در اين تحقيق ما در بلاغت و زيبايى شناسى شعر بيدل دهلوى ﭙرداخته ايم.