بررسي اصول معماري سبز و نمونه هاي موفق معماري سبز

معماري سبز (به انگليسي: Green Architecture)‏ يكي از گرايش‌ها و رويكردهاي نوين معماري است كه در سال‌هاي اخير مورد توجه عده زيادي از طراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است. اين معماري كه برخاسته از مفاهيم توسعه پايدار مي باشد در پي سازگاري و هماهنگي با محيط زيست يكي از نيازهاي اساسي بشر در جهان كنوني است.اين موضوع نيازمند كاربرد با دقت استراتژيهاي تصديق شده در معماري است، استفاده از طبيعت بادوام و منبع مواد با كفايت و تكيه بر خورشيد براي استفاده هاي گرمايي و نيروي برق و روشنايي روزانه و دوباره استفاده كردن از ضايعات و ... يك اتحاد و يكپارچه سازي ساختماني ظريف اين استراژيها را توليد مي كند. جهان طبيعت قلم رويي است روحاني كه نسبت به همه چيز برتري مي يابد. نحوه ساخت و ساز هاي كنوني ما بدون در نظر گرفتن وجه طبيعت پيرامون مان و عدم سنخيت و يكپارچگي اين بنا ها متاسفانه به يك مد در جامعه تبديل شده است كه اين نگران كننده است .اما چاره مشكل، اكتشاف رويكردهاي نوين زيبايي شناختي براي ايجاد دگرگوني و تحول در اذهان عمومي و جايگزيني الگوهاي زيستي مبتني بر تعادل صرفه جويي و بهينه سازي مصرف و احترام به محيط طبيعي و اجتماعي زيست به جاي الگوهاي رايج كنوني امري ضروري است. در اين مقاله سعي شده است به توصيف اصول اساسي معماري سبز و نيز معرفي برخي از نمونه هاي موفق اين سبك در معماري بپردازيم. و به اين نتيجه مي رسيم كه الگوهاي نادرست رفتاري، محيط طبيعي را ويران مي كند در حاليكه، آيندگان براي زندگي به آنها وابسته اند.