توسعه پايدار و مفاهيم آن در معماري و شهرسازي

افزايش مداوم جمعيت و در پي آن توسعه شهرها، كشورهاي جهان را بيش از پيش با مشكل كمبود انرژي مواجه ساخته كه حيات بشر را تهديد مي كند. امروزه حفظ منابع فسيلي، جلوگيري از آلوده كردن زمين و محيط زيست و هم زيستي با طبيعت و اقليم، نقطه عطفي در معماري و شهرسازي مي باشد و معماران را ملزم به رعايت اصول و قواعد خاصي در زمينه ساخت و ساز مي كند. معماري و شهرسازي ايران داراي ويژگي هاي منحصر به فردي است كه ضمن توجه به زيبايي شناختي و حفظ محيط زيست، پاسخگوي منحصر به فردي است كه ضمن توجه به زيبايي شناختي و حفظ محيط زيست پاسخگوي نيازهاي هر اقليم مي باشد و بسياري از مفاهيم معماري پايدار را در دل خود جاي داده است. امروزه به دليل استفاده ابزاري و رفتار سلطه جويانه با طبيعت، بشر آينده اي مبهم و پرخطر را مي بيند اين مهم سبب شكل گيري رويكردي به نام توسعه پايدار شده است. شرايط جامع پايداري زماني شكل مي گيرد كه مجموعه اي از پايداري هاي زيست محيطي، اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي ايجاد شود كه حاصل آن زندگي سالم و با كيفيتي است كه مي تواند را گشايي براي شهرهاي كنوني در رسيدن به پايداري همه جانبه باشد. در توسعه پايدار چرخه حركت بر محور انسان- محيط مي باشد. اين نوع توسعه امكان بهره مندي عادلانه مردم از پيشرفت هاي اقتصادي- اجتماعي، حفظ و توسعه محيط و پايداري و جامعيت توسعه را در پي دارد.