توسعه صنعت گردشگري در راستاي توسعه شهري و روستايي پايدار

توسعه شهرها كه در مقياس جهاني و صنعتي شدن زندگي و معماري در حال وقوع است موجب پيدايش رفتارها و هنجارهاي جديدي گشته است كه خود دگرگوني نيازها و خواست هاي جديد در ارتباط با سازمان كالبدي فضايي شهر و روستا را طلب مي كند. نحوه نگرش به ارزش هاي كالبدي و محيطي در مناطق شهري و روستايي و ارتباط با ساكنان آن ها، نوعي هويت فرهنگي را شكل مي بخشد كه براي باززنده سازي و حفاظت از اين ارزش ها گسترش توسعه پايدار و پيشرفت صنعت گردشگري مد نظر قرار مي گيرد. در حال حاضر در ايران، باز زنده سازي بناها و بافت هاي تاريخي مورد توجه قرار نمي گيرد. حال آنكه بيشترين بافت با ارزش در شهرهاي ما مختص به بافت هاي قديمي و تاريخي مي باشد و ساخت و سازهاي چند سال اخير فاقد ارزش معماري و شهرسازي است به همين علت با وجود پتانسيل¬هاي طبيعي و مصنوعي فراوان در كشور اگر نسبت به اين پتانسيل-ها و جاذبه¬هاي موجود شناخت درست و برنامه جامع صورت نپذيرد منجر به نابودي و تخريب توان¬ها مي¬گردد. متاسفانه گردشگري در كشور ايران به عنوان يك صنعت جايگاه خاصي ندارد. بررسي سياست¬ها در خصوص صنعت گردشگري در برنامه سوم توسعه اقتصادي، فرهنگي با هدف ارائه الگويي كارآمد كه به توسعه صنعت گردشگري بيانجامد ضرورت اصلي تحقيق به شمار مي¬آيد. توسعه صنعت گردشگري مرتبط با توسعه در تمامي سطوح فردي، فرهنگي، سازماني و ملي مي¬باشد و پايداري آن در گرو پيشرفت فن آوري تقويت زيرساخت ها، تغيير ساختاري و نهادي و هدايت سرمايه¬گذاري مي¬باشد كه نيازهاي حال و آينده انسان را پوشش دهد. توسعه شهري و روستايي تعامل بين انسان و طبيعت پيش مي¬باشد و بر اهميت و پيچيدگي رابطه زمين، انسان و گردشگري افزوده خواهد شد. بنابراين تدوين چشم اندازي نوين در زمينه توسعه گردشگري ضروري مي باشد.