استفاده ازسطوح آبگير راهكاري مناسب به‌منظور بيابانزدايي (مطاله موردي منطقه سيستان)

اين پژوهش در منطقه شهر سوخته، در 55 كيلومتري جنوب غرب شهر زابل انجام گرفت. هدف از اجراي اين تحقيق بررسي ميزان آب قابل ذخيره بطور طبيعي در سطوح مسطح منطقه مي‌باشد. براي اجراي اين پژوهش علاوه بر مطالعات كتابخانه‌اي، وضعيت توپوگرافي، فرسايش و پوشش گياهي نيز بررسي شد. همچنين در سه سال 1392، 1393 و 1394 ميزان ورود رواناب به محدوده مورد پژوهش اندازه‌گيري شد. نتايج نشان داد كه بطور متوسط سالانه رواناب ناشي از بارندگي مساحتي حدود 35 هكتار به ارتفاع بين 5 تا 60 سانتي‌متر از اين منطقه را فراء مي‌گيرد. ولي اين آب ذخيره شده در مدت زمان بين 15-10 روز بدون هيچ استفاده‌اي از دسترس خارج و تبخير مي‌شود. براي توسعه منطقه، استفاده از رواناب اين سطوح آبگير به سه طريق امكان‌پذير است كه هريك از آنها داراي ويژگي‌هاي خاص خود مي‌باشد. با توجه به اينكه سطح خاك محدوده مورد بررسي سله بسته و خاك زيري از نفوذ پذيري مناسبي برخوردار است، انجام عمليات فارو يكي از اين روش‌هاست. نتيجه‌گيري مي‌شود با استفاده از اين روش، كاشت 4 رديف پوشش گياهي به طول 3000 متر با همين مقدار آب امكان‌پذير است.