مروري بر باروري ابرها ، به عنوان تجربه اي نوين در راستاي افزايش ميزان بارش و چشم اندازي جديد در جهت استحصال آب باران به روش مصنوعي

آب هميشه به عنوان يكي از مهمترين ابزارها جهت حمايت از حيات و زندگي بشر معرفي مي شود. در بسياري از نواحي و مناطق مختلف جهان منابع و ذخاير آب بسته به اقليم، نوع آب و هوا و وضعيت توپوگرافي و ساير شرايط حاكم متفاوت مي باشد . به طوري كه از يك سو استفاده بي رويه از منابع آب و جايگزين نشدن منابع مصرف شده و از سوي ديگر با افزايش جمعيت و بالا رفتن سطح بهداشت، تقاضاي آب بيشتر، تهديدي مهم براي بقاي آب موجود به شمار مي رود كه بايستي اين شاخص مهم را در جهت استحصال آب باران به روش هاي مصنوعي همچون باروري ابرها به منظور افزايش بارش به شكل درست و منطقي هدايت و كنترل نمود. بارور كردن ابر روشي است كه براي تحريك ابر جهت تشكيل باران مورد استفاده قرار مي گيرد، در اين روش در مرحله اول وجود ابر بسيار حائز اهميت بوده و در مرحله بعد وضعيت ابر به لحاظ ارتفاع، گستردگي، تراكم، ميزان آب موجود در آن و سرعت حركت سيستم بر عمليات باروري تاثير گذار است . در ايران از دو روش باروري قله ابر و درون ابر استفاده مي شود.تجربيات اخير از علم باروري ابرها و نتايج مثبت در جهت استحصال آب به اين روش فضاي اميدواركننده اي در عرصه افزايش بارش به روش مصنوعي را فراهم مي آورد. اگرچه نتايج مثبت و اميدوار كننده زيادي در اين عرصه جهت افزايش ذخاير آب وجود دارد ولي بايستي اين علم و تكنولوژي از يك سو و مهارت و تخصص نيروها و اكيپ هاي اجرايي از سوي ديگر كاملاً منطبقانه و صحيح در كنار يكديگر قرار گيرند تا نتيجه قابل قبول بدست آيد.