ظهور از ديدگاه اديان

اميد به آينده و استقرار صلح و عدل جاويدان، امري فطري و طبيعي است كه با وجود آدمي سروكار داشته و با آفرينش هر انساني همراه است؛ زمان و مكان نمي‌شناسد و به هيچ قوم و ملتي اختصاص ندارد اما با اين وجود تمام اديان و مذاهب در عقيده به مصلح كل و موعود منجي كل ملل، مشتركند. پيروان تمام اديان معتقدند كه در يك بحراني كه جهان را فساد و بيدادگري و بي‌ديني فرا گرفته، نجات‌دهنده‌اي بزرگ طلوع مي‌كند و به واسطه نيروي فوق‌العاده، اوضاع آشفته جهان را اصلاح مي‌كند و خداپرستي، حاكميّت حقّ و علم و عدالت اجتماعي را در جهان گسترش مي دهد. پيشينة موعودباوري، منجي و ظهور در آيين اسلام، يهوديّت و مسيحيّت و برخي اديان ديگر مانند هندوئيسم و آيين زرتشت، به تعاليم اوّليّة آنها بر مي‌گردد؛ يعني امري ساختگي و دروغين نيست. بر اين اساس، بين موعود اين اديان اشتراكات فراواني وجود دارد كه زمينة مناسبي را براي مقايسه و بررسي وجوه اشتراك و افتراق بين آن‌ها فراهم مي‌آورد. بنابراين در اين مقاله تلاش شده است مساله ظهور و اعتقاد به منجي از ديدگاه اديان مختلف مورد تحقيق و بررسي قرار گيرد.