ظهور امام زمان(عج)

اصل ظهور امام زمان امري است قطعي و وعده اي است الهي كه قطعاً و يقيناً انجام مي پذيرد و هيچ گونه تغييري در آن واقع نخواهد شد. امّا وقت اين امر مبارك بنا بر روايات متعدّدي كه از امامان معصوم (عليهم السلام) به ما رسيده، ممكن است مقدّم يا مؤخّر گردد، جلو بيفتد يا اينكه به تأخير بينجامد. يعني وقت قطعي و لايتغيّر براي آن وجود ندارد. خداي متعال مي داند كه چه چيزي، در چه زماني واقع مي شود، ولي ممكن است تحقق آن را در زماني زودتر از آنچه واقع مي شود، تقدير كند و براساس همين تقدير همه امور را سامان دهد. امام باقر(ع)فرمودند:«اِنَّ الَله تَعالي كان وَقَّتَ هذا الَأمرَ في السبعينَ. فلمّا قُتِلَ الحُسَيْنُ(ع) اشتَدَّ غَضَبُ الِله علي اَهْلِ الأرضِ فَأَخَّرهُ إلي أربعينَ و مِأَةِ سَنَۀٍ. فَحَدَّثْناكم فَأَذَعْتُم الحديثَ و كَشَفْتُمْ قِناعَ السِّرِّ فَأَخَّرهُ الُله و لم يَجْعَلْ له بَعْدَ ذلك عِندَنا وَقْتاً. و «يَمْحُو الُله ما يَشاءُ و يُثْبِتُ و عِندَهُ اُمُّ الكتابِ»(رعد/39)؛ خداوند متعال زمان اين امر (فرج شيعيان) را در سال هفتاد قرار داده بود، امّا وقتي حضرت حسين(ع) كشته شدند، غضب خداوند بر اهل زمين شدّت گرفت. از اين رو آن را تا سال صد و چهل به تأخير انداخت. ما (اين خبر را) به شما گفتيم، ولي شما خبر را پخش كرديد و از آن راز پرده برداشتيد، پس خداوند (بار ديگر) فرج را به تأخير انداخت و ديگر زماني براي آن نزد ما قرار نداد. و خداوند آنچه را كه مي خواهد محو و (آنچه را مي خواهد) اثبات مي كند و اصلِ همه آنچه نوشته شده نزد او است».(طوسي، 1411:ح 417). رهايي شيعيان از سختي ها و فشارهاي وارد برايشان، جز به فرج اهل بيت(ع) محقّق نمي شود. و فرج اهل بيت(ع) به طور كامل و فراگير فقط با ظهور حضرت وليّ عصر(عج) فرا مي رسد. اين نوشتار، كوشيده تا با استناد به روايات، ظهور و نشانه هاي آن را و همچنين اثبات كند كه ميان رفتار مردم و ظهور امام به صورت كلي، رابطۀ علّي و معلولي برقرار نيست؛ گرچه بي‌ترديد، غيبت معلول سوءرفتار مردم است و با تغيير مثبت در انسان‌ها، ظهور حتماً اتفاق خواهد افتاد.