مديريت دانش، مطالعات نوآوري در سازمان هاي دولتي

چكيده با گذر از انقلاب صنعتي و ورود به هزاره جديد، ديگر موتور محرك رشد سازمان ها، به سرمايه و نيروي انساني محدود نمي شود. مهمترين متغير رشد همه جانبه سازمان ها و بنگاه هاي اقتصادي در عصر حاضر، دانش است. دانش به معناي واقعي خود، مجموعه اي است از مهارتها و توانمنديهاي انساني، كه با آگاهي و اطلاعات از روشهاي توليد بهتر، همراه است. كاربرد چنين برداشتي از دانش در سازمان هاي كنوني و آينده بسيار فراگير شده است. بدين صورت سازمان ها در پي بهره برداري صحيح و بموقع از منابع دانشي خود و محيط پيرامون مي باشند. چنين رويكردي مفهوم جديدي را تحت عنوان مديريت دانش توسعه داده است. ابزاري كه استفاده و پياده سازي مديريت دانش را در سازمانها بيشتر گسترش داده است، فناوري اطلاعات وارتباطات مي باشد. به لطف خدمات گسترده اينترنت و شبكه هاي رايانه اي بهره برداري از منافع مديريت دانش در سازمان ها رونق زيادي پيدا كرده است. چنين سازمان هايي را به اصطلاح، سازمان هاي دانش محورنام گذاري كرده اند. مديريت دانش، شامل، مراحل، توليد، كسب، ذخيره سازي، انتشار، و بالاخره به كارگيري، دانش، در راستاي اهداف سازمان است. البته اين تقسيم بندي به روشهاي مختلفي در منابع علمي مطرح شده است. علاوه بر آن، برخي ازصاحبنظران، فراموشي فعال دانش قديمي و غير قابل استفاده را نيز جزو فرآيند مديريت دانش قلمداد كرده اند . واژگان كليدي: مديريت دانش، فناوري اطلاعات، فرهنگ سازماني، يادگيري سازماني، منابع انساني