عوامل بحراني در شكست سيستم هاي برنامه ريزي منابع سازماني (ERP)

سيستم هاي برنامه ريزي منابع سازماني يكي از مهمترين دستاوردهاي توسعه فناوري اطلاعات در دهه هاي گذشته مي باشد.از زمانيكه سيستم هاي ERP پتانسيل بالاي خود را در دستيابي سازمان ها به منافع پايدار نشان داده اند ، پياده سازي و اجراي آنها روز به روز در سازمان هاي تجاري جهت رقابت در بازار شديداً رقابتي امروز افزايش يافته است.پياده سازي اين سيستم ها هزينه بر بوده و بنا بر اعلام موسسه پانوراما در سال 2016 ، سازمان ها 5/6 % از درآمد ساليانه خود را در خصوص صرف كرده اند . از طرفي زمان اجرايي اين پروژه ها بين 18 تا 24 ماه تخمين زده شده است.لذا اين پروژه ها چه به لحاظ هزينه و چه به لحاظ زمان ، سازمان ها را باچالش جدي در انتخاب و پياده سازي آن مواجه مي كند اما چاره اي جز انتخاب آن ندارند.آنچه به مراتب براي سازمان ها خطر آفرين و جبران ناپذير خواهد بود ، شكست در پياده سازي و اجراي اين سيستم ها بوده كه در مواردي تا پنج برابر هزينه پياده سازي ضرر و زيان متوجه سازمان ها شده است.از همين رو شناسائي عوامل كليدي و بحراني شكست اين پروژه ها بسيار حياتي و ضروري است تا با استفاده از تجربيات گذشته و پيش بيني شرايط آينده بازار رقابتي ، سازمان ها چه به لحاظ سرمايه هاي فني و چه به لحاظ سرمايه هاي انساني ، آماده پذيرش پياده سازي اين سيستم ها باشند.در اين مقاله سعي شده است با مرور ادبيات گذشته دلائل كليدي شكست در پروژه هاي ERP طبقه بندي و رتبه بندي گردد. نكته قابل توجه اين است كه در بيشتر تحقيقات انجام شده چه در ايران و چه در خارج از ايران ، دلائل مرتبط با سرمايه هاي انساني اعم از مديران ، كاربران و كاركنان بسيار تاثيرگذارتر از دلائل سرمايه هاي فني از قبيل زيرساخت ها ، مشاوران ، فروشندگان و ... بوده است.