تأثير نوع انبار بر قابليت انبارماني و كيفيت دو رقم پياز در مناطق روزكوتاه ايران

استان هرمزگان يكي از مهمترين مناطق توليد پياز روزكوتاه است. به منظور ارائه راهكار مناسب جهت افزايش عمر انباري پياز، پژوهشي به صورت اسپيليت فاكتوريل انجام شد. دو رقم پياز پريماورا و تگزاس ارلي گرانو بعد از برداشت به جهت كاهش رطوبت و التيام دهي، در سطح مزرعه به مدت دو روز در زير نور آفتاب پهن شدند. بعد از آن آزمايشات شامل وزن اوليه، ماده خشك، سفتي بافت، مواد جامد محلول انجام ‌شد. پيازها پس از بازرسي در توري‌هاي پلاستيكي 6-5 كيلوگرمي بسته‌بندي ‌شدند. توري‌ها به مدت سه ماه در سه انبار شامل انبار سنتي بهينه شده، انبارهاي كنترل شده با 12-10 درجه سلسيوس و رطوبت نسبي 75-70 درصد و انبار با دماي 4 درجه سلسيوس و رطوبت نسبي 75-65 درصد نگهداري ‌شدند. به فواصل هر 15 روز آزمايشات افت وزن، درصد جوانه زني و لهيدگي، مواد جامد محلول، ماده خشك و سفتي بافت اندازه‌گيري ‌شد. نتايج نشان داد دماي پايين در انبار در حفظ كيفيت هر دو رقم پياز تگزاس ارلي‌گرانو و پريماورا موثر بوده است. در طول سه ماه انبارداري، تغييرات سينوسي در صفات كيفي مشاهده شد. به طوري كه بعد از سه ماه نگهداري، در هر دو رقم نسبت به زمان شروع انبارداري، درصد مواد جامد محلول، سفتي بافت و درصد ماده خشك كاهش يافت. در انبار معمولي، بعد از دو ماه انبارداري، ماندگاري بهتر رقم تگزاس نسبت به پريماورا به علت بريكس و درصد ماده خشك بالاتر آن بود. منحني تغييرات درصد كاهش وزن و درصد پوسيدگي نشان داد هر دو رقم پياز بعد از 45 روز انبارداري در انبار معمولي با هوادهي طبيعي، پوسيدگي نداشته و كمترين كاهش وزن را داشته‌اند. حداكثر مدت نگهداري 75 روز در انبار معمولي امكان پذير است.