پژوهشي بر هفت نشانه جانوري پُركاربرد در فرهنگ و هنرِ ايران باستان (بر اساس نظام سه‌جزئي نشانه‌ها در نظريه پيرس)

در ايران‌باستان، برخي از نقوش صرفاً تصوير نبودند، بلكه نشانه‌ يك باور بوده‌اند. بنابراين، شناخت اين نشانه‌ها و يافتن ريشه‌هاي شكل‌گيري آن‌ها، مي‌تواند گامي در جهت رمزگشايي باورهاي مردم ايران باستان باشد. هدف اين پژوهش بررسي هفت نشانه جانوري (اسب، بز، خروس، سگ، شتر، گاو و گوسپند) مي‌باشد كه نقشي پويا در زندگي انسان داشته‌اند. پرسش آن است كه اين نشانه‌ها به لحاظ مفهوم و كاركرد جزء كدام دسته از تقسيم سه‌جزئي نشانه‌ها در نظريه پيرس قرار مي‌گيرند؟ نتيجه به‌دست آمده از مطالعه‌ي هفت نشانه باستاني در اين پژوهش حاكي از آن بود كه اعتقاداتِ انسانِ روزگار باستان، بازتاب نگرش عميق او به متافيزيك بوده است كه گاهي در قالب نقوش، نمود پيدا كرده و سبب ظهور نشانه‌هايي شده است. همچنين بر مبناي نظريه «پيرس» به دليل اينكه اين نشانه‌ها، شباهتي با مورد اداركشان ندارند، به صورت نمادين و به منزله كمال بخشي به زندگي اجتماعي و ديني بشر آن روزگار به‌كار ‌رفته است. روش تحقيق به صورت توصيفي، تحليلي و تاريخي است كه در آن با رويكرد نشانه‌شناسي سعي شده تا نشانه‌هاي مذكور مطابق با نظريه «پيرس» بررسي شوند. روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه‌اي مي‌باشد كه از طريق رجوع به كتاب‌ها و مقالات مرتبط قابل دسترسي خواهند بود.