بررسي نماد هاي ماه و ستاره در هنرهاي قبل از ساساني و ساساني

ماه از قديمي ترين عناصر طبيعت بوده كه در ميان اقوام بدوي پرستيده مي شده است. نقوش ماه و ستاره از جمله نقوشي به شمار مي روند كه به شيوه اي نمادين در تمامي هنرهاي ساساني مشاهده مي شود. فرمانروايان ساساني كه خود را نماينده اهورا مزدا بر روي زمين مي دانستند، براي نمايان ساختن اين مهم و براي حمد و ستايش اورمزد، از نقوش ماه وستاره بر روي تاج هايشان سود مي جستند. با توجه به سؤال پژوهش كه ماه و ستاره داراي چه مفاهيم نمادين و مذهبي هستند و آيا تغييري در ساختار و كيفيت آن به وجود آمده است، مي توان گفت كه هلال ماه نقش شده بر روي تاج ها مظهر آناهيتا، ايزد بانوي محبوب دين زرتشتي و نقش ستاره نمادي از تيشتر يكي از ايزدان مهم مذهب ايران باستان مي باشد و ماه و ستاره ساساني در بر گيرنده ي تمامي مفاهيم و نماد هايي مانند باران، گاو، گراز ، عقرب، دايره، زن، نخل، بز كوهي، مثلث، عسل و صليب مي باشد و دستخوش تغييراتي در شكل ساختاري مي باشد. اين پژوهش، به روش توصيفي و از نوع نظري است؛ كه به صورت كتابخانه اي، صورت پذيرفته، تا هدف اين پژوهش را، كه همانا فراهم آوردن زيربنايي براي آشنايي هرچه بيشتر دانشجويان و پژوهشگران، در زمينه ي شناخت و بررسي نماد ماه و ستاره است، را مهيا سازد.