بررسي نشانه‌اي نقش‌برجسته‌هاي گياهي و جانوري پارسه با تكيه بر باورهاي اسطوره‌اي ايران باستان

اصول و مفاهيم آييني كه ارتباط تنگاتنگ با فرهنگ و سنن اجتماعات باستاني دارد، در قالب نشانه‌هاي زباني ريخته مي‌شود و از مجراي هنر عبور مي‌كند تا صيقل خورده و تبديل به يك نماد شود. در اين مسير، مضامين و مفاهيم دچار يك دگرديسي مي‌شود كه همواره مستلزم رمزپردازي و رمزگشايي متقابل است درحالي‌كه اغلب در روند بررسي وجوه نمادين هنر، نقش زبان و نشانه‌هاي زباني ناديده گرفته مي‌شود. بررسي نشانه‌اي نقوش با درنظرداشتن نقش قالب‌هاي زباني بايد مرتبه‌اي فراواقع از تصاوير را جستجو كند تا مفاهيم رمزپردازي شده را بيابد؛ بنابراين هدف يافتن مفاهيم اصلي تصاوير نمادين پارسه به‌عنوان پايتخت آييني هخامنشي، با تطبيق اسطوره‌شناسي، زبان‌شناسي و دين‌شناسي بوده كه متكي به جمع‌آوري اطلاعات از طريق مطالعات ميداني و كتابخانه‌اي است. در انطباق نقش‌برجسته‌هاي پارسه با گونه‌هاي نشانه‌اي، سه دسته نقش قابل بازخواني است كه عبارتند از نقش‌هاي نمايه‌اي، نقش‌هاي شمايلي و نقش‌هاي نمادين؛ كه گاه يك نقش را مي‌توان در يك، دو و يا حتي هر سه دسته از گونه‌هاي نشانه‌اي مورد بازخواني و تفسير قرار داد. آنچه در انتها مي‌توان اذعان داشت، اهميت نقش‌هاي پارسه به‌عنوان نشانه‌هاي زباني است كه فارغ از نمايه‌اي، شمايلي يا نمادين بودن، به مفاهيمي اشاره دارند كه ريشه در انديشه‌هاي آييني ايران باستان دارد و بررسي بيشتر در انطباق‌هاي مكاني نقش مايه‌هاي مجموعه پارسه مي‌تواند مفاهيم تازه‌تري را پيش روي قرار دهد.